Auteur Chris Lauwers schreef over Remi op haar blog Chriske Schrijft   
“Het Sint-amands waar ik geboren ben”

Koffiekoeken kregen voor mij de symbolische betekenis van klankrijke zondagochtenden, maar toen wist ik al dat dit niet zou blijven duren. Om te beginnen werden er door Fiel den bakker geen koeken meer aan huis geleverd. We gingen nu zelf broodjes halen ‘in t dorp’, bij bakkerij Delforge. Bij Remi, die ik eigenlijk alleen maar kende als de man die onze pasjes van de ‘Kroostrijke gezinnen’ in orde bracht en waarmee we korting op bus-en trein kregen.

 

Remi, die ik eigenlijk alleen maar kende als de goedlachse bakker die mijn naam en die van heel ons gezin wist en die me vriendelijk ‘manneke of kinneke’ noemde.

De man die ik aanvankelijk alleen maar kende als een telg uit de grote Delforge-familie, als de allerbeste patissier van uren in het rond en als de voorzitter van de Koninklijke Harmonie Sinte-Cecilia was een fijn mens.

 

De reus Remi, het hoofd een beetje peinzend schuin geheven zoals alleen hij dat kon, werd voor mij een symbool van nooit opgeven. En ik kende hem bij nader inzien veel beter dan ik zelf dacht.

De eerste ‘nieuwe’ Damfeesten in april 1980, waar hij mee, repetitie-zingend, op de krantenfoto staat, waren een initiatief van ‘de darmonie’ zoals mijn grootouders Jefke Vodde- Ka en Mie Tapp Sinte-Cecilia vroeger altijd noemden.

 

Dé darmonie… Het waren de muziek spelende mensen van altijd al, ook van een pure natuurmens zoals Miel de Kuiper, steeds vechtend met zijn vlag, tegen de wind in. Het was zó mooi en had het maar kúnnen blijven duren. Pas veel later besefte ik waarom ik als kind door het samenspel van de harmonie zo gelukkig en blij werd. Het was gewone blijdschap om het samenzijn met hen, die bij elke muzieknoot elkaar begrepen in klanken. Eeuwen lang, zelfs al 240 jaar en langer.

 

Remi is nu definitief uit het straatbeeld en van het schouwtoneel verdwenen en komt nooit meer terug. En ik, die dacht dat ik nog al de tijd zou hebben voor een lang en uitgebreid ‘interview’ zoals dat nu heet, ik besef pijnlijk dat dit er nooit meer zal komen.

 

Gelukkig heb ik nog veel fijne gesprekken met hem gehad. Hij – nooit opgevend – in zijn rolwagen, ik op een bank op de Scheldedijk. Hij vertellend, zijn hoofd een beetje schuin geheven en ik luisterend, als het kleine meisje op het muzikaal concert van toen. Hoe hij dan telkens weer zei: ‘ Maar kinneke toch, de mensen vertellen nu zoveel fabeltjes. Toen ik als kind over den Dam van ’t school naar huis kwam, enne… toen…’ Dan blonken zijn ogen van wijsheid en wetenschap over het mensdom, waar hij zoveel van hield.
 

Elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel. De rol die Remi toebedeeld kreeg was er een van eendracht scheppen in zijn directe omgeving en voor zijn eigen deur. Het was een rol die hij met brio heeft gespeeld als zoon, broer en ‘warme’ bakker. Van echtgenoot tot vader tot voorzitter tot muzikant. Tot reus Remi van 4 meter hoog. Van puur mens tot menselijke held, zoals er nu geen meer gemaakt worden. Hij gaf ons vriendschap, voedsel, kracht en energie en altijd in harmonie.

Dag Remi…

​

Chriske, 9 mei 2012

​

https://chriskeschrijft.wordpress.com/category/het-sint-amands-waar-ik-geboren-ben/